1. Gün: Çanakkale Şehitlik

Güzel başlayan her şey güzel biter mi, bilinmez ama şimdi anlatacağım olay güzel başlayıp da çok daha güzel biten cinsten. Etkisi ömür boyu süreceklerden. Benim bu güzel olaya katılımım büyük bir şans ve tesadüf oldu gerçekten. Nerden bilebilirdim ki, dev bir organizasyonun düzenlendiğini; MSGSÜ Tarih bölümü 4. Sınıf öğrencileri, bir gezi hazırlığında olduğunu. Amaç şerefli bir 100. yılda, Çanakkale şehitlerinin huzurunda saygı ile anmak; Unutulmadıklarını göstermek, ve unutulmayacaklarını tescillemek için gerçek bir çıkarma yapmaktı. Yalnız bırakılmazdı zaten Mehmetçik, zamane Anzaklarının akınlarında. En önemlisi haykırmak için onlara, “Boşa değildi yiğitlerim, kanlarınız dökülmedi boşuna. Minnettardır size bu nesil aldığı her solukta”.

Türk tarihçiliğinin bugün geldiği seviyenin, özeleştiri yapmak gerekirse, istenen yerde olmadığı acı bir gerçektir. Mesela, “Bugün dünya çapında kaç tarihçimiz var?” diye sorsak ne cevap alırız. Veya “Türk tarihi dışında başka ülkelerin tarihini üzerine yaptığı araştırmalar ile öne çıkmış hangi tarihçilerimiz var?” diye sorsak nasıl bir cevapla karşılaşırız.

Öte yandan Türk tarihi ile ilgili kıymetli eserler veren bir çok yabancı tarihçiler var. Mesela, Joseph von Hammer’in Osmanlı Tarihi, Feroz Ahmad ve Erik jan Zürcher’in Türkiye Cumhuriyeti tarihleri, Andrew Mango’nun Atatürk biyografisi Türkiye’de tekrar tekrar baskı yapan ve beğenilen eserlerdir.

Türkiye Cumhuriyeti’nin çok partili demokrasiye geçişinde ilk somut adım bundan tam 70 yıl önce atılmıştı. 7 Haziran 1945’te Celal Bayar, Refik Koraltan, Adnan Menderes ve Fuad Köprülü gelecek tüm baskı ve dışlamaları göze alarak mensubu bulundukları CHP Başkanlığına daha çok demokrasi ve fikir özgürlüğü taleplerini yazılı olarak verdiler. Bu önerge, altında imzası bulunan dört cesur politikacıdan dolayı tarihimize “Dörtlü Takrir” olarak geçmiştir. Bu sene Türk demokrasisinin manifestosu niteliğindeki “Dörtlü Takrir”e 70 yıl olmaktadır.

Bayar, Koraltan, Menderes ve Köprülü verdikleri bu önerge de II. Dünya Savaşı’ndan sonra tüm dünyada, hürriyet ve demokrasi cereyanlarının tam bir zafer kazandığına ve demokratik hürriyetlere riayet prensibinin uluslararası teminata bağlanmak üzere olduğuna işaret etmekteydiler. Onlara göre, demokrasi prensiplerine tamamıyla tatbiki sayesinde ülke refah ve saadete kavuşacaktı. Dörtlü takririn sahipleri milletçe özlenen bu amacın gerçekleştirilmesi için gerekli tedbirlerinin alınmasını partilerinin meclis grubuna arz ve teklif etmeyi borç bildiklerini ifade ediyorlardı.